Zencefil

Elini uzattı tutmama ihtiyacı olduğuna gerçekten inandım. Elini uzatırken ince uzun parmakları hafifçe titriyordu ve artık bir yıldır yatmanın verdiği o saçma yorgunluk gözlerinden akıyordu. Gözünde umut damlası yoktu. Baktım gözlerinin içine çok denedim görmeyi ellerimi sımsıkı tutarken ama yok işte göremedim. Evet kolay da değildi hiç umutlanabilmek. Hayatı hiç hesapta yok iken alt üst olmuştu. Tek başınaydı bence. Bu konu yoruma açık olmamalı belki ama bence yalnızdı işte. Başkaları öyle demiyordu. Onla birlikte bir grup insanın hayatı daha çokça değişmişti. BU değişen hayatlarda bir yıldır değişememekteydi. Niye umudu yoktu ki!! Bekleniyordu ben biliyorum, değişmiş hayatının da değişmiş hali bekliyordu onu. Yaşlı iki ton tonun beklemelerini saymıyorum bile. Bu düşünceler barınırken kafamda sıkılan parmaklar anlatıyordu aslında güç aldığı birilerinin varlığını. Özlemedi mi acaba sokakları, yoksa bedenini rahat ettirmesi için konulmuş 20 yastıklı, ayarlanabilir, ful otomatik havalı yatağını daha mı çok seviyor pidecinin numarasını hatırlarken her taktığı kahverengi gözlüğünü yeşil olarak hatırlayan bu ilginç adam? Bulamadım ona yarayışlı bir baharat.Belki zencefil mutlu eder onu. Güzel uykular uyur, yemekler yemek ister çokça, hem yerse de mide bulantılarını engellemesi için yardımcı olur diye düşünmekteyim.Ben özledim artık onunla şarkılar söylemeyi, dolaşmayı, sevimli aile ziyaretlerini o özledi mi hiç bilemesem de...

NOT: O artik yok burada, hayallerini de alip gitti diye dusunuyorum. Ozlemi cok zor, sevgisi cok buyuk. Seni cok seviyorum dayicim.